Dobra osobiste

Dobra osobiste – chronione prawem dobra niemajątkowe przysługujące każdemu człowiekowi (osobie fizycznej), a także osobom prawnym oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, której przepisy odrębne przyznają zdolność prawną.
Teoria i praktyka dóbr osobistych[edytuj | edytuj kod]
Kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, poprzestając na ich przykładowym wyliczeniu. W procesach sądowych najczęściej wskazywanymi dobrami osobistymi są dobre imię i godność człowieka, które to składają się na użyte w art. 23 k.c. pojęcie czci.
Dobra osobiste osób fizycznych[edytuj | edytuj kod]
Prawo cywilne do dóbr osobistych człowieka zalicza (art. 23 k.c.):
- zdrowie,
- wolność,
- cześć (godność i dobre imię),
- swobodę sumienia,
- nazwisko lub pseudonim,
- wizerunek,
- tajemnicę korespondencji,
- nietykalność mieszkania,
- twórczość naukową, artystyczną, wynalazczą i racjonalizatorską.
Daje się zauważyć, że pod wpływem orzecznictwa sądów i doktryny prawa lista dóbr osobistych jest stale poszerzana - wskazuje się takie dobra osobiste jak:
- prawo do prywatności,
- prawo do spokoju (wolność od strachu),
- prawo do pozostawienia w spokoju,
- prawo do kultu po osobie zmarłej.
Dobra osobiste osób prawnych[edytuj | edytuj kod]
Dobra osobiste osób prawnych i jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 331 k.c. mają niemajątkowy i niezbywalny charakter. Można wyróżnić następujące typy dóbr osobistych przysługujących osobom prawnym:
- dobra sława (dobre imię, dobra reputacja) – odpowiednik dobrej czci osoby fizycznej
- nazwa – indywidualizuje osobę prawną
- nietykalność pomieszczeń
- tajemnica korespondencji
- sfera prywatności.